‘Jongens, voordat we met z’n allen film gaan kijken wil ik eerst dat jullie alle borden vanuit jullie slaapkamers op het aanrecht gaan zetten. En je vuile was mag je in de wasmand, die op de overloop staat, gooien.’ Vanuit mijn ooghoek zie ik één van de kinderen met de ogen rollen.

‘Pardon?! Kom jij eens even snel hierheen, jongedame. Ik vind grapjes leuk en Pascal en ik vinden het niet nodig dat jullie vaste taken hebben in het huishouden. Maar als wij dan wél iets aan jullie vragen, wil ik geen geklaag horen en zien. Duidelijk?’

opvoeden-opvoeding

Opvoeding

Opvoeden is soms net één groot kat en muisspel. Gelukkig is het niet vaak nodig dat ik op mijn strepen moet staan. Maar wanneer het een keertje nodig is, ga ik het niet uit de weg.

Zo probeer ik ‘ons kroost’ op te voeden zodat zij compassie hebben voor mens en dier, beleefd zijn naar ouderen en gemotiveerd zijn om te blijven leren. Daarnaast mogen ze bést van zich afbijten wanneer ze geplaagd worden door andere kinderen. Maar hebben ze de opdracht van een ‘oudere’ te accepteren. Het liefst zonder hen tegen spreken of een ‘peen-en-uien-gezicht’ te trekken. Extra dynamiek, bij ons samengesteld gezin, is om deze opvoeding ook nog eens afgestemd te krijgen met de geldende regels in het huishouden van onze ex-partners. Wat binnen ons gezin de no-go van de eeuw is, hoeft dat tenslotte bij een ander niet te zijn.

Resultaat

Het resultaat van deze opvoeding moet vervolgens zijn vruchten afwerpen, juist op de momenten dat wij er niet bij zijn. In contact met onze bejaarde buurvrouw bijvoorbeeld, tijdens hun eerste date straks of in een sterrenrestaurant tijdens een etentje. Dat er ook nog genoeg te leren valt bleek laatst maar weer. Mijn jongste dochter, de doerak van de twee, zei tegen een volwassen begeleider op school ‘dat zij écht te veel make-up op had’. En mijn oudste vergeet nog steeds wel eens om de ouders van vriendinnetjes te bedanken wanneer ze daar heeft gegeten. Zo moest ik laatst één van de kinderen in de kantine van de manege ophalen. Toen ik binnenliep had zij kauwgombel ter grootte van een meloen uit haar mond steken. Maar ach, zolang dit incidenten blijven, doen onze kinderen het gelukkig prima in contact met anderen.

Het beste voor zichzelf

Terug naar het kat en muisspel. Het is soms best grappig om te zien dat onze kinderen, binnen de grenzen die wij bepalen, proberen er het beste uit te halen voor zichzelf. Het blijkt dat mijn jongste dochter bij haar vader niet kan slapen zonder haar verduisterend ooglapje. Bij ons thuis valt ze echter gewoon in slaap, terwijl ze nog niet eens totaal verduisterende gordijnen heeft!

De oudste zoon van Pascal vertelt bij ons honderduit over de gebeurtenissen op zijn school en stage terwijl hij het er, wanneer hij bij zijn moeder is, nooit over heeft. Verder valt het hem iedere keer op dat zijn jongste broertje bij ons thuis een stuk milder is. We hebben een paar weken geleden vol verwondering gekeken naar hoe hij met smaak genoot van een bord babi-pangang (varkensvleesgerecht van de Chinees) terwijl hij absoluut niet van vlees houdt. Andersom zullen er natuurlijk ook zaken zijn, die wij misschien ook nooit zullen weten, waarbij wij aan het kortste eind trekken.

opvoeden-kat-en-muis-spel

Op mijn pootjes terecht

Dat ik er ook weer niet overdreven bezorgd over hoef te zijn, blijkt als ik terugkijk naar mijn eigen jeugd. Ik kan mij nog goed herinneren dat ik mij vroeger verstopte in de speeltuin, wanneer mijn moeder me kwam halen om naar bed te gaan. Wij belden écht niet altijd netjes aan, wanneer onze bal in de tuin van de buren terecht was gekomen, maar pakte hem liever gelijk. En de opdrachten die ik kreeg van docenten op de middelbare school voerde ik écht niet altijd, direct, zonder mokken uit.

En toch kwam ik, uiteindelijk, op mijn pootjes terecht. Gelukkig maar!