Ja, het klopt. Ik ben een stiefmoeder. Stiefmoeder van drie héérlijke kinderen van negen, dertien en (bijna) zeventien. Ze zijn alle drie blond, zoals ik dat dus totaal niet ben. Alle drie zijn ze klein van stuk, zoals ik en mijn kinderen dat dus totaal niet zijn. Ze zijn geboren en getogen in een groot dorp onder de rook van Rotterdam. Terwijl zowel mijn kinderen als ik het levenslicht zagen in het academisch ziekenhuis in Rotterdam, midden in het centrum. En weet je, die verschillen, daar merk je dus helemaal niets van. Het gaat over het algemeen, in het dagelijks leven zeg maar, gewoon goed. We passen prima bij elkaar!

Ik voel me geen stiefmoeder, ik voel mij moeder

Gelukkig, dat er geen stiefmoeder op mijn voorhoofd staat geschreven want ik zou het er best moeilijk mee hebben, denk ik. Ik voel me namelijk geen stiefmoeder. Ik voel mij een moeder. Moeder van en over ons totale samengesteld gezin dat er iedere dag van de week een beetje anders uitziet.

Maar, het feit dat ik moeder van mijn gezin ben, betekent niet dat ik mama ben voor alle vijf. Ik hoop dat ik de nuance hierin duidelijk kan maken voor mensen die (gelukkig!) nooit een scheiding hebben meegemaakt.

respect-voor-elkaar-stiefmoeder-high-five

Respect voor elkaar

Als de jongste zoon (9) van Pascal een buil valt, zal zijn vader degene zijn die hem troost. Maar als hij scoort met voetballen krijg ik van hem, net als zijn vader een ‘hi-five’ of ‘een box’. Als hij een snoepje wil vraagt hij dat nog altijd liever aan papa. Maar als ik kort daarvoor toevallig diezelfde vraag kreeg van één van mijn kinderen, krijgt hij van mij toestemming (of niet natuurlijk).

Met de dochter (13) van Pascal heb ik een andere relatie dan met de jongens. Zoals ik het voel is het steeds meer gelijkwaardig contact aan het worden. We respecteren elkaar en zullen elkaar niet afvallen. Maar het is zéker niet zo dat ik ook diegene ben die haar openlijk een standje geeft.

Als ze gaat winkelen doet ze dat met vriendinnen of met haar moeder. Maar alles wat ze gekocht heeft verschijnt een moment later altijd nog even ter goedkeuring in de ‘Knotsgekke-Gezins-Whatsappgroep. Als ze binnen komt lopen doet ze geen uitgebreid verslag van haar afgelopen week. Maar als ik merk dat ze niet lekker in haar vel zit zal ik het niet nalaten om een één op één momentje met haar te creëren.

Relatie maken of breken

De uitzondering op deze ongeschreven regels is de oudste zoon (17) van Pascal. Ik leerde hem kennen toen hij bijna tien werd. Ik ben me er volledig van bewust; hij kon de relatie tussen mij en Pascal maken of breken. Zo werkt dat nu eenmaal. Gelukkig kan ik inmiddels volmondig zeggen dat hij voor de eerste optie koos.

In alle eerlijkheid, het is natuurlijk een puber dus als ik de woorden die ik nu schrijf uit zou spreken, in het openbaar, zou hij het me niet in dank afnemen. Begrijpelijk; wie is er nu stiekem een beetje gek op zijn stiefmoeder?! Misschien is dat wel wat ons al, vanaf moment één, verbonden heeft. We laten elkaar lekker zijn en praten er niet veel of zwaar over. Samen een filmpje kijken op Youtube, het liefst over zijn favoriete rapgroep, staat ons beter.

stiefmoeder-relatie-contact-maken-of-breken-trots

Contact beter dan ooit

Pascal heeft het al vaker gezegd en hij heeft gelijk. Sinds hij ruim een jaar geleden bij ons is komen wonen is het contact beter dan ooit. Hij kan, op z’n Rotterdams gezegd, figuurlijk gezien ‘op mijn bord schijten’.

Wat een heerlijk kind is het toch. Hij is stoer, maar met een hart van goud. Hij is slordig, maar ruimt het op als je het hem vraagt. Hij zegt geregeld een hekel te hebben aan school maar werkt er hard voor om goede cijfers te halen. Voldoende reden om soms oogluikend een dagje schoolziek te accepteren.

Ik heb geen idee of wat ik beschrijf herkenbaar is. De onderwerpen die ik heb aangesneden zijn zeker geen succesformule voor een succesvol samengesteld gezin. Ik kan een ander hierin niet adviseren of veroordelen.

stiefmoeder-contact-respect-trots-relatie

Ongelofelijk TROTS!

Weet je wat de reden was om dit blog te schrijven? Om nog maar eens duidelijk te maken hoe ongelofelijk trots ik op ze ben!